مرکه : ظفرکریمي ـ مشال راډيو - کراچۍ
پوښتته :عبدالستار ایدي صېب تاسو کله او په کومه سېمه کې پیدا شوي یاست ؟
ځواب : زه د هندوستان بمبۍ ښار د جونا ګړ په سېمه کې په کال ۱۹۲۶ کې پیدا شوی یم ـ د پاکستان د جوړیدو په ۶ مه کراچۍ ته راغلم ـ زما مور او پلار دا غوښتل چې زه د ټولنې د ښیګړې لپاره ژوند تېر کړم ، بس الله زما نه په دې لړ کې کار واخیست او تر ننه زه ۲۴ ګېنټې په دغه کار کې بوخت یم ـ تراوسه مې کور،ګاړی او یا نور څه جایداد نشته ـ زه په دفتر کې ویده کیږم او بیا چې پاڅم نو خپل کار کوم ـ
پوښتنه : عبدالستار ایدي صېب غواړم د کورني ژوند په اړه درنه پوښتنه وکړم ، آیا واده مو کړې او بچي هم لرئ که څنګه ؟
ځواب : ما واده کړی دی ، ما د هغه ماشومانو چې خلک ورته ناجایز بچي وایي د هغوي لپاره ځانګوګانې لګولې وې ، په دغو ځانګوګانو کې به خلکو ماشومان غورځول او ددې د سمبالښت لپاره هم ماسره یوه جینۍ بلقیس وه ، ما بلقیس ته د واده کولو پیشنهاد وکړو ،هغې ویل مور سره مې خبره وکړه ، مور یې ویل چې تاسو دواړه راضي یې نو واده وکړئ ، موږ په سادګۍ سره واده وکړو او د هغې راوروسته دواړه لګیا یو د خیرښیګړې کارونه کوو ـ د انسانانو خدمت،دخلکو حقونه او د انسانانو د ښیګړی کارونه زموږ د ژوند د تیرولو بنیادونه دي. له محمد علي جناح قایداعظم او ګاندي سره خپلې میرمنې پاتې نه شوې او هغوي یې پریښودل خو د خدای شکر دی زما میرمن تراوسه له ماسره ده ـ او د خیر ښیګړی کارونه کوي ـ
پوښتنه : ایدي صېب تاسو خپل د ځوانۍ عمر څنګه تېر کړی دی که په دې اړه مالومات راکړئ ؟
ځواب :ما په ځوانۍ یوازې یو فلم ((پکار))کتلی دی ،چای نه څکم ـ نشه هم نه کوم ـ په میاشت کې یو ځل دوه جامې بدلول او ساده ژوند تیرول د شورو راهیسې زما عادت دی ـ
پوښتنه : ایدي صېب تاسو دا خیال څنګه راغلی چې تاسو دې د خیر ښیګړې لپاره اداره جوړه کړئ ، آیا ستاسو تعلق د کومې دیني کورنۍ سره دی ؟
ځواب : نه ،زما تعلق د کومې دیني کورینۍ سره نه دی،خو دا ده چې مسلمانان یو ـ انسانیت منوـ د انسانیت د خدمت همدغې جذبې زه دې کار ته وهڅولم ـ ما چې کله په شورو ورځو کې دا کار شورو کړو نو د سخت ستونزو سره مخ وم ـ غریبي وه، لاچاري او نورې ډېرې ستونزې وې ـ له ما سره یوه پیسه هم نه وه ، مور او پلار به مې ویل بچیه د کوم سرمایه دار پسې د چندې غوښتو لپاره مه ځه ـ که تاته د پیسو اړتیا وه نو په سرک ودریږه اود انسانیت لپاره خېر غواړه ـ ما د هغوی خبره منلې او نن هم چې کله په سرک ودریږم نو ماته د ټیکسي ،رکشو او بسونو ډریوران او کلینډران په کروړونو چنده راکوي ـ ماته هغه غریب پښتانه چنده راکوي، چې ټوله ټوله ورځ کاغذونه راټولوي.
پوښتنه : تاسو شورو له کراچۍ څخه کړې وه ، که د بل کوم ځایې څخه ؟
ځواب : ما همدلته په کراچۍ میټادر کې یو شپږ فټه دوکان په کرایه اخیستی و، په دوکان چت هم نه و ، زه به په هغه دوکان کې ویدېدم ـ یوه وخت په کراچۍ کې د والګي ناروغي راغله، ما د ډاو میډیکل کالج نه ډاکټران راوستل او ۱۲ کلینکه مې خلاص کړل، دغلته به د خلکو بې بیسو علاج کیده ـ هغه وخت ماته د غوښتلو پرته ۹۰ زره روپۍ چنده راکړه ـ هغې نه یوازې ۶ زره روپۍ مصرف شوې نور ټولې پاتې شوې ، چونکې د روغتیا په برخه کې ایمبولانس ته ډیر ضرورت وي نو ما په پاتې روپو ایمبولانس واخیستو او بیا مې په هغې کې ډریوري زده کړه ـ ډیر وخت مې ایمبولانس چلولی دی ـ نن سبا زموږ د ادارې سره ۲ زره ایمبولانسونه دي ـ
